Graag had ik hem er voor bedankt; iedere dag weer opnieuw. Want, ik dacht al vaak aan hem, na zijn overlijden, dat is nu alleen maar meer geworden. 

Als je me al langer volgt, dan weet je waarschijnlijk al dat ik een paar jaar geleden een borstkankertraject heb ondergaan. Het feit dat ik weer mee kan doen, me gezond voel, dat heb ik aan mijn vader te danken; mijn vader heeft mijn leven gered, 30 jaar na zijn overlijden.

Onzinnig

Onzinnig vond ik het eerst; iedere maand na mijn menstruatie weer mijn borsten te moeten onderzoeken. Mijn vader, die, zelf nog geen dertig jaar, achter bleef met twee jonge kinderen, vond dat alles behalve vreemd; mijn moeder was immers op 29-jarige leeftijd aan de gevolgen van borstkanker overleden. De eerste jaren controleerde hij het zelf, iedere maand als ik ongesteld was geweest. Naarmate ik me meer ontwikkelde vond hij dat niet meer prettig en ging ik samen met mijn (stief-)moeder naar de huisarts. Daar werd me stap voor stap uitgelegd hoe ik mijn eigen borsten goed kon onderzoeken. Twaalf jaar was ik. En ik zat in de zesde klas. Groep acht. 

Een belasting?

Er is veel hartzeer dat ik uit mijn jeugd heb meegenomen, het maandelijks mijn borsten moeten onderzoeken heb ik nooit als belastend ervaren. Sterker nog: naarmate ik ouder werd, werd de week na mijn menstruatie een soort van ‘check-week’; het oliepeil en de verlichting van mijn auto controleerde ik in deze week, vanaf het moment dat ik een eigen huis had kwam het checken van de verwarmingsketel hier bij. 

Inmiddels ben ik, mede door het behandeltraject, compleet door de overgang heen en schrik ik nog weleens: wanneer heb ik dat oliepeil en de verlichting voor het laatst gecontroleerd? Zo’n ‘checkweek’ is zo gek nog niet! 

Complete verbazing

De jaren gingen voorbij, iedere maand keek en bevoelde ik trouw mijn beide borsten en was verbaasd toen ik een knobbeltje ontdekte. Niet lang daarvoor had ik mijn borst gestoten dus deed het af met een ‘vast een ontstoken melkkliertje’. Bij een bezoek aan de huisarts, voor een andere klacht, dacht ik opeens ‘laat ‘m daar ook even naar kijken…’ 

De rest van het verhaal is ‘history’; nog geen maand later startte mijn eerste chemobehandeling, volgde een operatie, bestralingen en nog een laatste operatie. 

Inmiddels ben ik alweer twee keer het Alexander Monro Ziekenhuis uitgehuppeld met een negatieve uitslag na een jaarcontrole. 

Ken je borsten

De moraal van dit verhaal: leer je dochter, vanaf het moment dat ze gaat menstrueren, om haar borsten te checken. De cynische cijfers laten zien dat het aantal twintigers dat borstkanker krijgt serieus genomen moet worden. Juist onder je vijftigste moet je het hebben van je eigen waarneming en onderzoek; een uitnodiging voor de bus krijg je immers vanaf je vijftigste. En wat mij betreft leer je het je zoon ook: borstkanker komt dan misschien minder voor bij mannen, het kan je als man wél overkomen. Check jij je borsten zelf ook nog niet maandelijks? Start er mee!

Hoe je dat doet, zo’n onderzoek, dat leer je hier. Maak zo’n maandelijkse check niet groter dan het is en verdoezel het tegelijkertijd ook niet; hoe eerder je erbij bent hoe minder belastend een behandeltraject voor je is. Misschien zijn de eerste keren nog spannend omdat je bang bent wél iets te voelen. Binnen een paar maanden leer je je borsten kennen en ben je eraan gewend. Dan is zo’n check niet meer dan een bevestiging: geen knobbel.

Ik wens jou en je dochter of zoon een leven vol van dit soort momenten: geen knobbel!

Dit blog is geschreven in het kader van ‘oktober borstkankermaand’