Mijn vader

Hij zou vandaag jarig zijn

Hij vond vaderdag stom; dat je van elkaar houdt, dat vertel je niet door cadeautjes te geven maar met hoe je met elkaar omgaat. En door elke zaterdag een roos te kopen voor z’n vrouw en dochters. Wat dat betreft ben ik niet eens verwend maar verprutst.

Het was zijn droom om nog eens mee te doen aan ‘Ter Land, Ter Zee en in de Lucht’. Het leek hem geweldig om van zo’n schans af te glijden en dan die bel te luiden. Dat het ook niet zou kunnen lukken, dat kwam niet eens in hem op!

Ooit zijn we gestart met het maken van een tekening maar de afdaling is er helaas nooit van gekomen.

Een bobbel op mijn neus is een dierbare herinnering geworden

Terwijl ik hier aan denk, herinner ik me ook de keer dat mijn vader me een gebroken neus sloeg. We waren aan het oefenen met één of andere ingewikkelde circusact die we net op de tv hadden gezien. Het zag er zo simpel uit, dus dat zouden we vast wel na kunnen spelen. Het lukte wel, maar niet helemaal goed. Zeg maar. De bobbel op m’n neus helpt me om het nooit te vergeten. Het zal vast vreemd klinken, maar het is één van mijn dierbaarste herinneringen aan de man die mijn Eerste Grote Held is.

Of zijn enthousiasme om gitaar te leren spelen. Het feest eindigde op een Franse camping. De gitaar hield niet stand met al de regenbuien en sloot zijn bestaan af met een paar hele harde knallen. De snaren knapten. Midden in de nacht.

Geen talent, wel plezier

Een autorit zonder zingen was geen optie; hard én vals. Maar wat deed het er toe. Het is toch het hart, waar het om gaat. Ik denk niet dat we samen de eerste ronde van ‘Holland got Talent’ hadden overleefd als we daar aan hadden meegedaan. Maar hij was de uitdaging vast graag aangegaan. Met grenzeloos optimisme. Want, en dat was een levensmotto: ‘je weet pas of je iets écht niet kan, als je het geprobeerd hebt’. En dan bij voorkeur niet eenmaal, niet tweemaal maar zéker drie keer.

Zijn advies aan verliefde vriendinnetjes in onze puberteit was altijd kort: ga het die jongen vertellen! ‘Beter een blauwtje lopen dan een groentje blijven’. Dat gold trouwens niet voor zijn twee dochters. Die hield hij maar wat graag volkomen groen. De keer dat ik lastig werd gevallen tijdens een stage kan ik me nog goed herinneren. Eén keer het verhaal vertellen was genoeg om hem drie weken op rij de ochtenden vrij te laten nemen op mijn stagedag. ‘Ik breng je wel even’, was het commentaar. Hij heeft de begeleider elke week hartelijk de hand geschud. Tijdens de kop koffie die hij nooit afsloeg werd ook nog even verteld dat zijn dochters hem dierbaar waren. De zin ‘en kom er niet aan’ heeft hij nooit uit hoeven spreken; dat sprak wel uit zijn felle, blauwe ogen. Ik heb er een top stage gehad!

Hij was dwingend, fanatiek en heeft tussen de regels door de lat altijd hoog gelegd. Voldoen aan onuitgesproken verwachtingen was en is geen makkelijke opgave. Toch slaat de weegschaal altijd door naar de positieve dingen die ik mee heb gekregen.

Trots

‘Je vader zou trots op je zijn geweest’, hoor ik vaak. Dat is waar. Maar ook helemaal niet; in mijn leven heb ik keuzes gemaakt die hij vreselijk zou hebben gevonden. Maar juist omdat ik dit weet heb ik over al die keuzes heel goed nagedacht en is dat waarschijnlijk ook de reden dat ik  nooit ergens spijt van heb gekregen.

Twee keer maakte hij groot leed mee: hij verloor nog voor zijn dertigste zijn eerste vrouw, mijn moeder, aan borstkanker. Hij bleef achter met twee kleine kinderen. Zijn tweede liefde, mijn stiefmoeder, overleed na 15 jaar huwelijk. Als je in zijn ogen keek leek het soms alsof hij een klein stukje met haar mee was gelopen, naar die hemelpoort.

Nog geen jaar later stond hij zelf, net 50 jaar, voor die poort en zal vast met gejuich binnengehaald zijn. Hij hield wel van een feestje!

Niet vergeten

Inmiddels heb ik hem overleefd en is het aantal jaren mét hem minder dan het aantal zonder. In ons laatste gesprek, tijdens een wandeling langs het strand, vroeg hij zich af óf én hóé hij herinnerd zou worden. Dat is de reden waarom ik elk jaar weer aandacht aan hem en zijn nagedachtenis besteedt. ‘Als niemand meer aan je denkt, dan ben je pas echt dood’. En als er iemand van het leven hield, dan was dat mijn vader.

Joop van der Wal, in herinnering 

27 september 1940 – 9 maart 1990

Marina van der Wal

Geschreven door admin

Marina van der Wal, puberexpert en gezins- en relatietherapeut.

We hebben meer blogs geschreven

Mijn controle was niet zijn controle

Mijn controle was niet zijn controle

Al een paar maanden hield ik een knobbel in mijn borst in de gaten: groeit de knobbel, is ie nu weg? Als ik mijn arm omhoog houd, is die knobbel er dan nog steeds? Is het een plekje, rond, langwerpig, hard of zacht? 

Lees meer
Eenzaamheid is de grootste valkuil

Eenzaamheid is de grootste valkuil

In spannende tijden wordt het duidelijk wat de sterke én wat de zwakke plekken in je relatie zijn. Pijnlijk duidelijk, wat betreft die zwakke plekken. En waarom pijnlijk? Omdat ze altijd iets zeggen over jouzelf. Over jouw investering in een relatie, het oude zeer dat je nog niet hebt kunnen verweven in je leven, je opvoeding en je minder leuke karaktereigenschappen. Wil je deze spannende tijden samen overleven, dan ontkom je er niet aan om naar je eigen leven te kijken. Dat geldt voor beiden: de partner én de patiënt.

Lees meer

Jouw examenpuber gaat op reis

Jij denkt er nog niet aan maar jouw ‘examen-puber’ wel: de examenreis!

En als je er aan denkt is ‘paniek!’ misschien wel het woord dat het dichtst bij jouw emotie komt. Want: gaat dat wel goed, samen met vriend(inn)en op reis? Lukt het jouw zoon of dochter om zichzelf te blijven met een groep jongeren die niets liever wil dan ‘helemaal uit je bol gaan!’. Drank, drugs, sex, soa’s… En dan durf je het woord zwan… niet eens te dénken!

Lees meer

3 Comments

3 Reacties

  1. Esther

    Wat een mooi stuk!
    Trots op mijn zus! Xe

    Antwoord
  2. Femmie

    Volgens mij heb ik het wel eens eerder gezegd, maar ik heb zulke goede herinneringen aan jouw vader. Er ging zoveel positiviteit van hem uit.

    Antwoord
  3. Johan

    Ja, jouw vader… Wat een bijzondere man was dat. Zijn ogen gaven fel licht. En ik bedoel dat niet figuurlijk. Als je hem aansprak richtte hij zich voor 100% op je. Hij keek dan niet meer om zich heen en was dan ook niet met andere dingen bezig. Hij was dan één en al oog en oor. Uniek. Zou hem graag nog eens willen spreken.

    Antwoord

Een reactie versturen

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

De blogs als eerste in je mailbox?

De blogs als eerste in je mailbox?

Alle blogs (en vlogs) verschijnen altijd eerst op de website. En we sturen deze blogs ook altijd meteen per mail. Voor aanbiedingen geldt dat trouwens ook: die bieden we ook als eerste via de mail aan. Het kan ook zo maar gebeuren dat we alleen de mail gebruiken en niets op onze socials plaatsen. Wil je niets missen? Dan zorg je dat je op de hoogte blijft. Dat regel je met een simpele klik op de onderstaande knop. Schrijf je in en mis geen enkel blog!

Het is gelukt!