Ook jij schrok je natuurlijk helemaal kapot toen je hoorde van de nieuwste trend onder jongeren. Elkaar gezellig de halsslagader dichtknijpen. En meteen heb jij het verdrietige verhaal van de Britse ouders voor ogen die hun zoon langzaam moeten hebben zien wegglijden terwijl ze nog helemaal niet toe waren aan een afscheid. Nou ja, welke ouders zijn dat wel?
Een beetje googelen levert je meteen akelig nieuws op: ook dichter bij huis zijn er jongeren, met een geweldige toekomst voor zich, die meededen aan een spannend en dodelijk spel. Tijdens het googelen ontdek je dan meteen dat de ‘Chocking Game’ nu uitgebreid in het nieuws is, maar helemaal niet nieuw is!
Bijvoorbeeld in 2012 overleden twee jongens van 15 in België en de (Nederlandse) zestienjarige Tim overleed in 2017 aan een dergelijke spel. En in 2018 moesten ouders, familie en vrienden afscheid nemen een vijftienjarige jongen.
En nu is er dus een vijftienjarige scholier die opgepakt is na het dichtknijpen van de keel van vier medescholieren. En ja: verwurging is strafbaar. Deze jongen, en daarmee ook zijn directe omgeving, heeft een probleem.
In gesprek met je puber
Jij hebt natuurlijk meteen een gesprek met je pubers gehad. Ik zie het al helemaal voor me. Jullie zitten aan de eettafel en jij of je partner of jullie samen gaan helemaal los, want jullie zijn geschrokken en willen er natuurlijk alles aan doen om deze ellende te voorkomen. En je puber mag dan wel een lastpak zijn, maar het is nog altijd jouw lastpak, een enorm geliefd lastpak die je nooit en te nimmer kwijt wil. Zeker niet door zo’n stomme challenge.
Je vertelt je zoon of dochter over het artikel, je vertelt over de vijftienjarige die is opgepakt omdat hij iets strafbaars deed. Daar gaat jouw puber natuurlijk enorm van schrikken. Dat houd je in je achterhoofd en je vertelt hoe gevaarlijk zo’n challenge is en wat er allemaal mis kan gaan, hoe het in je hoofd werkt, zuurstof tekort hebben en dat dit echt geen grappen zijn.
Pjioe! gevaar geweken!
Opgelucht haal je adem; jouw puber is gewaarschuwd en snapt het hele verhaal. Als je vraagt of hij of zij wel eens meedoet met dergelijke challenges wordt er meteen ‘nee’ geschud. ‘Natuurlijk niet mam’.
‘Denk je dat ik gek ben, Pap?’
Jij sluit nog eens af met een inkoppertje: “ja, iemand die meedoet met zulke gevaarlijke spelletjes, die moet wel knettergek zijn”.
Pjioe! gevaar geweken! Op naar het toetje.
‘Ga maar lekker slapen, mam’. ‘Maak je vooral geen zorgen, papa’.
Ik ga je maar even uit de droom helpen. Niet leuk, maar ik doe het toch. Want het gevaar is namelijk helemaal niet geweken. Jij hebt ook helemaal geen gesprek met je puber gehad over zo iets belangrijks als een dodelijke challenge.
Wat is er dan wel gebeurd tijdens jullie gesprek? Jij hebt je puber uitgedaagd om een wenselijk antwoord te geven. De lieve schat wil namelijk heel graag voorkomen dat jij je zorgen maakt. Dat jij je – terecht – zorgen maakt over zoiets als deze challenge, dat snapt jouw zoon, dat snapt jouw dochter natuurlijk meteen.
‘Natuurlijk doe ik daar niet aan mee, natuurlijk ben ik niet gek’.
‘Ga maar lekker slapen, mam’. ‘Maak je vooral geen zorgen, papa’.
Tips hoe je het gesprek wél aan gaat
Gesprekken over belangrijke zaken pak jij nét iets anders aan en ik ga je met de volgende tips uitleggen hoe je dat doet.
Allereerst: jij blijft rustig. Met de paniek nog in je stem of in je achterhoofd bereik je je puber niet. Je vraagt je puber of deze wel eens gehoord heeft van… en dan vul jij het thema in waar je je zorgen over maakt. Dat kan dus deze challenge zijn. Dat kan onveilige seks zijn. Dat kan voor de grap over de spoorrails rennen zijn. Of lachgas gebruiken, e-sigaretten, wiet roken of sigaretten of het gebruik van cocaïne.
Je stelt dus een vraag: “Heb je weleens gehoord van die chocking challenge?”
En je stelt daarna nog een tweede vraag: “Weet jij hoe dat werkt?”
Het klinkt misschien onaardig, maar jij speelt de verbaasde kabouter; je weet niets en je bent op zoek naar informatie.
Je stelt nog een derde vraag. Ja, het moet niet gekker worden! Geen toelichting of wijze raad van jou, maar je stelt vooral vragen en je luistert.
Daarna stel je nóg een vraag: “Zou jij je zorgen maken als… en dan vul je de naam van de beste vriend of vriendin in, of van een broertje of zusje of… als deze gene hier aan mee zou doen?” Met het formuleren van het antwoord geef je jouw puber de kans om zich zelf een wijze raad te geven. En het leuke is dat deze wijze raad beter blijft hangen dan de wijze raad die jij zou kunnen geven!
Een gevaarlijke vraag.
“Heb je wel eens gehoord van mensen uit je omgeving, die hier ook van gehoord hebben of die misschien wel eens met zo’n challenge hebben meegedaan?”
Dit is een hele gevaarlijke vraag, omdat je heel snel de neiging hebt de ervaring van jouw puber heel dichtbij te laten komen. En da’s niet zo handig, want pubers houden er niet van om hun vrienden te verraden of de vrienden van de vrienden en daar weer vrienden van.
Voorzichtigheid is nu echt geboden. Je houdt het heel algemeen. Je blijft rustig, ook als je van het antwoord schrikt.
Misschien praat jouw puber zijn of haar mond per ongeluk voorbij en worden er toch namen genoemd of verteld jouw kind over een eigen ervaring met zo iets gevaarlijks als deze challenge. Jij blijf rustig! Hou je oordeel voor je en blijf vragen stellen.
De vragen die je nu gaat stellen, die vragen gaan vooral over voorlichting.
“Weet je wat er gebeurt als je te weinig zuurstof in je hersenen hebt?” En een vraag als “wat is het meest lastige als een groep vrienden meedoet aan zo’n challenge en jij wil niet meedoen?” De beste afsluiter van een gesprek blijft ook hier dat je vertelt dat je hoopt dat jouw zoon, dat jouw dochter, als deze zich zorgen maakt om vrienden om hem of haar heen, dat hij of zij hulp gaat zoeken.
Waarom luisteren pubers zo slecht naar waarschuwingen van ons?
Je zou toch denken dat onze kinderen het snappen; dat we zoveel van ze houden, dat we wijze raad geven om ze te behoeden voor problemen, verdriet en narigheid.
Het antwoord is even logisch als lastig. Niet luisteren naar waarschuwingen van ons als ouders hoort bij de ontwikkeling van het puberende brein. Het puberbrein, dat staat volledig afgesteld op het aangaan van uitdagingen om nieuwe dingen te ontdekken, levenservaring op te doen, achter de snelle kicks aan te gaan en spanning en sensatie zoeken.
Pubers hebben heel veel te danken aan deze levens instelling. Het helpt ze om hun grenzen te verleggen op weg naar volwassenheid, ze doen levenservaring op.
Levenservaring zoals het ontdekken dat je wél voor een proefwerk Engels moet leren omdat je anders een onvoldoende haalt. Pubers leren vooral van wat er niet goed gaat. Dat is ook de reden waarom het iedere keer weer raak is: ontdekken dat je je mobiel niet zomaar op het tafeltje achter kunt laten, omdat ie dan waarschijnlijk foetsie is, dat het verstandig is om je fiets wel op slot te zetten en dat je kans maakt op een dikke boete als je zonder licht rijdt, zelfs als dat vrienden nog nooit is overkomen.
Naast het opdoen van levenservaring komt de handicap van het willen losmaken er nog eens bij. Want daar is de pubertijd voor; om je los te maken van je ouders, om zelfstandig te worden.
De uitdaging is dan natuurlijk om zo min mogelijk naar je ouders te luisteren, om zelf je mening te vormen, om te doen wat je zelf het meest verstandig lijkt. Doen waarmee je een band met je vrienden opbouwt.
Wil je de documentaire met de ouders van de zestienjarige Tim bekijken? klik dan hier >>
Meer informatie over challenges vind je op de website van internet challenges
Opvoeden? Leuker kan ik het niet voor je maken, wel makkelijker.
