Je kent het vast wel, het filmpje van schattige kleuters die gepijnigd naar een bordje marshmallow’s kijken. Onderzoekers – aande andere kant van de verraderlijke spiegel die gewoon een ruit blijkt te zijn- kijken hoe deze kleuters zich soms letterlijk in allerlei bochten wringen om toch maar geen hapje te nemen van die heerlijke, zoete, smeuige marshmallow. En wonder boven wonder: er zijn steeds kleuters die het daadwerkelijk lukt. Zelfbeheersing in pure eenvoud. Inmiddels heeft de media deze kinderen ver verheven boven de stumperds die binnen een paar minuten de verleiding niet hebben kunnen weerstaan: ze gingen de krachtmeting met zichzelf niet aan en namen de marshmallow. Helaas: ze krijgen er maar eentje (de krachtpatsers krijgen er twéé!) en: de ongelukkigen gaan het leven in met het predikaat ‘niet zo succesvol als de doorzettende leeftijdsgenootjes’.

En de grote troost: de groep testkindertjes die alsinds de jaren 60 door Mischel en zijn team gevolgd worden hebben natuurlijk laten zien dat de doorbijtertjes het ver hebben gebracht in het leven, maar dat dit ook niet zo maar zo zwart-wit gezien kan en mag worden. Zoals alles in het leven: het ligt genuanceerder. Sommige doorbijtertjes blijken hun zelfbeheersing op een gegeven moment te hebben zien slinken. En een aantal vande snelle marshmallow-etertjes hebben later een geweldige zelfbeheersing weten te ontwikkelen.

En dat is dan waar het in dit hele boek uiteindelijkom draait: krijgen kinderen de ruimte en begeleiding om hun zelfbeheersing – en daarmee veel positieve zaken waaronder succes, optimisme, doorzettingsvermogen- te kunnen ontwikkelen. Dat vraagt veel van opvoeders zoals daar bijvoorbeeld is – het belangrijkste (lees: áller, áller moeilijkste): het goede voorbeeldgeven. En nog zo eentje: kinderen moeten leren dat gedrag altijd consequentiesheeft.

Tips heeft Walter Mischel ook voor je. De eerste: hou je eigen stress in de gaten! Gestresste ouders verliezen snellerhun zelfbeheersing. En het belangrijkste voorbeeld dat blijven we als ouderstoch zelf. Nog eentje: moedig zelfstandigheid aan. En ja, dat betekent dus datje af en toe knarsetandend staat te wachten tot die veters door zoon- of dochterlief zélf zijn gestrikt.

Om het boek in één zin samen te vatten: Zelfbeheersing is de moeder aller talenten; het kan helpen voorkomen dat kinderen en jongeren al jong vastlopen, voortijdig stoppen met school, ongevoelig worden voor gevolgen (van hun gedrag) of vast blijven zitten in een baan waar ze een hekel aan hebben. En dat zijn dan weer genoeg redenen om dit boek te lezen. Als ouders, als leerkracht of professional die met kinderen werkt.