Die ondraagbare kartonnen teenslippers, die heb ik ook nog.
Moederdagen eindigen bij mij altijd in gemijmer over die lang vervlogen tijden waarop je nog verrast werd met kettingen van macaroni, teenslippers van karton of een masker van het gezicht van je kleuter, beschilderd met primaire kleuren. Genoten heb ik van deze cadeau’s!
Ondanks het feit dat ik die, inmiddels beschimmelde, macaroni-ketting eigenlijk nooit gedragen heb, bewaar ik m nog wel in de versierde (moederdagkado-)doos. En die doos was dan weer het eerste zelf beplakte Moederdagkado van puber2. En ja, die ondraagbare kartonnen teenslippers, die heb ik ook nog. Inclusief het bijbehorende gedicht met liefdesverklaring van puber1.
Door de jaren heen hebben alle cadeaus een plekje in de Moederdag-bewaardoos gekregen.
Tekeningen, voordrachten, onbruikbare kledinghangers, sierraden, fotolijstjes, hoe creatiever de leerkracht, hoe ingenieuzer het kado op deze dag. Genoten heb ik van half rauwe gekookte eieren, kleffe versierde plakken cake en rijkelijk belegde boterhammen met hartjes hagel.
‘Wat heb jij voor je Moederdag gekregen?’ Een telefoon, een fotocamera, een ring… Door de jaren heen zijn de cadeaus in mijn omgeving steeds groter en indrukwekkender geworden. De vraag is of de onderliggende boodschap, ‘mam, ik hou van je!’, er beter door gehoord wordt.
Na de basisschooljaren van mijn kinderen ben ik me af gaan zetten tegen de commerciële dwang die steeds duidelijker achter Moederdag zit. Als ik heel eerlijk ben, dan hoef ik geen dure cadeaus, pompeus versierde pakjes met een standaard sticker ‘voor mijn liefste moeder!’ of een onpersoonlijk opgemaakte struik bloemen.
Nee, doe mij dan maar liever een bos bloemen die je langs de weg plukt. En dát, dat heeft één van mijn kinderen dus serieus genomen…
En stinken dat die krengen doen! Naar hondenpies!