Dan maar cold turkey

Of ik vriendjes met hem wil worden. Een bericht op Facebook. Mijn hand strekt zich al uit naar mijn muis om een ‘ja-klik’ te geven als mijn oog opeens valt op het tijdstip van dit vriendschapsverzoek: half drie ’s nachts.

Hoe spreek ik mijn puber – want ja, we hebben het over één van mijn eigen kinderen – en jij de jouwe natuurlijk, aan op dit gedrag? Mijn overwegingen over de nachtelijke invitatie waren vooral gericht op vragen als ‘ga ik het gesprek ‘langs mijn neus weg’ aan, en hoe doe ik dat dan? Of spring ik er bot boven op en meld ik hem dat dit social-media-gedrag in ons huis niet getolereerd wordt?’ In het laatste ben ik nogal goed. Helaas is het effect regelmatig minder succesvol…

De verbaasde kabouter

Ik besluit een gemene truc toe te passen: ik maak gebruik van de ‘verbaasde kabouter-techniek’: ‘zeg, weet jij hoe dat gaat als je mensen uitnodigt op Facebook? Krijgen die meteen een bericht of duurt dat nog even?’ Het idee dat hij iets beter weet dan z’n moeder verraad hem meteen: ‘nee hoor, dat zie je meteen!’ Als ik daarna vertel dat ik niet blij ben met een vriendschapsverzoek om half drie ’s nachts is het even stil aan de andere kant van de tafel. Hier heeft hij niet van terug…

Als ik eerlijk ben: de aantrekkingskracht herken ik

Inmiddels zijn we al heel veel gesprekken over mobieltjes (je weet wel, dat platte langwerpige ding naast het hoofdkussen van je puber), het gebruik van social media en vooral het nachtelijke gebruik, verder. Al bijna 10 jaar vertel ik zo ongeveer iedere avond een zaal vol ouders dat het écht niet goed is, dat mobieltje, tablet en beeldscherm op een puberslaapkamer. Vanwege de onrust die al die berichtjes ‘die je kind écht niet mag missen!’ veroorzaken en het slaapgebrek dat daarmee gepaard gaat. Maar ook door het blauwe licht dat van het beeldscherm straalt en iedere keer weer het signaal geeft ‘dat het nog lang geen tijd is om te gaan slapen’. Heus, ik kén de strijd met je kinderen over dit onderwerp en als ik heel eerlijk ben, moet ik toegeven dat ik het herken, de aantrekkingskracht van dat schermpje dat je het gevoel kan geven dat je volop in het leven staat, dat je meedoet en er bij hoort.

Een stapeltje mobieltjes

Met zoveel verleiding zit er niets anders op dan ‘cold turkey’ te gaan. Iedere avond weer. Investeer in een échte wekker en je kunt er een dolle aanschaf van maken door een wekkerradio voor je puber te kopen. En ja, die zal wel even moeite hebben met de instellingen; het zoeken van de juiste zender omdat ze dat met al dat digitale gemak helemaal niet meer gewend zijn. En die mobieltjes – met die van jou natuurlijk bovenop – leg je allemaal aan de oplader in de huiskamer.

Toch leuk? Ja, leuk!

Nog leuker: doe dat een paar uur vóór je naar bed gaat: je hebt dan weer eens een echt gesprek dat niet als een stoorzender ervaren wordt omdat een vriendje, vriendinnetje, klasgenootje of een nog onbekende digitale voorbijganger eigenlijk meer aandacht zou verdienen. De ‘mensen die er echt verstand van hebben’ zeggen niet voor niets dat het blauwe licht bij voorkeur 2 uur voor het naar bed gaan uit moet zijn.

Dat betekent dat je streng moet zijn. Iedere dag weer. En ja, dat betekent zelfs dat het even ongezellig kan worden. Maar he, die pubers zijn zo flexibel! Die passen zich heel snel aan en voor je het weet zijn die ouderwetse bordspelletje ’s avonds een reuze hit. Je loopt zelfs het risico dat je je puber betrapt op een opmerking tegen een vriendinnetje over haar onbereikbaar zijn na negen uur ’s avonds: “ja, duh! dan zit ik echt niet meer op WhatsApp. Ik ben de mens-erger-je-niet-wintercompetitie thuis aan het winnen!Reageren? Meepraten? Vertellen hoe jij met die mobieltjes-gekte omgaat? Leuk!

Praat mee en geef hieronder een reactie!