Mamma’s pappot

Van mij had er best een vleugje meer ‘mamma’s pappot’ in mogen zitten. Twee zoons die een eigenzinnige beroepskeuze doen: de één bij defensie, de ander droomt van verre landen. Elke keer als er weer afscheid genomen moet worden huil ik dikke tranen met tuiten. Deze keer maakt de jongste het wel heel erg bont: er worden plannen beraamd om een jaar (12 maanden!) naar Nieuw Zeeland af te reizen. Ik zie mezelf over 5 jaar al bij Robert ten Brink op de bank zitten voor ‘love is in the air’…

De stage wordt steeds meer een ‘moetje’; de motivatie moet van ver komen en dit zijn de weken dat ik vooral trots ben op het doorzettingsvermogen van zoonlief. Ook de studie zelf wordt steeds minder aantrekkelijk en op mijn vraag ‘moet je voor dit vak geen boek aanschaffen?’ is het antwoord kort: ‘boek?’

De baan is leuk; de verhalen over nieuwe gerechten, het plezier met collega’s en de leuke gesprekken met baas T. worden enthousiast vertelt. Op de vraag of overstappen naar een opleiding richting horeca dan misschien handiger is, wordt negatief gereageerd. Hij ziet voor zichzelf geen horeca-toekomst. Teveel nadelen. En daarbij; vanaf groep vijf op de basisschool heeft hij gedroomd van ‘meester Mark worden’. Die droom gaat hij niet zo maar opgeven. Achteraf gezien ben ik toeschouwer van een tijdelijke opleving. Er zijn weer opdrachten gelukt en punten behaald. En geen huilbuien van klasgenotes geweest. Al wordt er wel met een schuin oog gekeken naar andere opleidingen, maar wel allemaal binnen het onderwijs. Docent biologie, dát is ook leuk!

Een week later kantelt het optimisme weer: ‘wil ik eigenlijk wel voor de klas staan?’ is de vraag. Werken met kinderen blijkt niet zo zeer het heikele punt te zijn. Maar een baan als leerkracht op een school is misschien niet de juiste keuze… Er wordt een planning gemaakt om open dagen te bezoeken.

‘Je gaat tijdens je studie natuurlijk ook een traject in waar je veel over jezelf nadenkt. Dat doe je individueel maar ook als groep. Daar hebben we speciale lessen over…’ De studente die enthousiast over haar opleiding staat te vertellen raakt bij ons een snaar: groepstherapie! ‘Ik geloof dat ik daar maar aan moet wennen, als ik met kinderen wil werken’ is het gelaten antwoord op mijn onuitgesproken vraag.