Opvoedend Nederland is weer geschokt. Waren het eerst de bangalijsten, deze keer vanwege een filmpje waarbij jongens duidelijk over de grenzen van een meisje heen gaan. Zonder zich ergens voor te schamen filmen een aantal jongens met een mobieltje hoe een meisje ‘genomen’ wordt. De beelden laten niets, maar dan ook niets aan de verbeelding over.
Nog geen twee dagen later verschijnt er op twitter een bericht ‘sexfilmpje uitgelekt’ met een link naar de betreffende beelden. Ook hier een aantal jongeren die zich niet schamen voor hun seksuele escapades.
In nog geen twee maanden tijd zijn we als ouders met onze neus op de feiten gedrukt: de wereld van nu lijkt niet meer op de wereld uit onze jeugd. Ook als het gaat om de seksualiteit van onze kinderen. In menig praatprogramma komt de vraag ter sprake of ‘al die vrijheid’ wel zo goed is geweest. Of we niet zijn doorgeschoten met al die openheid. Ik vind dit een onzinnige discussie.
Ten eerste wil niemand terug naar de jaren ’50 met al het heimelijke, geheimzinnige gedoe. Het openlijk kunnen praten over sex is een groot goed.
Ten tweede: het tij is niet meer te keren! We zitten met elkaar op een soort van olietanker en die draai je niet op commando 180 graden om. Dat kan simpelweg niet. De schuld bij jongens neerleggen is ook zo’n belachelijk idee. Jongens zouden een ‘nee’ van een meisje moeten leren respecteren. Ik durf te stellen dat, als jongens pas in hun hormoon-gestuurde jaren leren dat het woord ‘nee’ (van een meisje) inhoudt dat hun pleziertje niet doorgaat, we met elkaar heel dom bezig zijn. Dan ben je namelijk te laat. Kinderen – jongens én meisjes! – zullen al heel jong moeten leren dat ‘nee’ ook een antwoord is. En dit leer je in eerste plaats thuis, niet op school tijdens het zoveelste lesje ‘biologie’ of waar scholen de verplichte sex-voorlichtingslessen ook willen gaan onderbrengen. Accepteren dat iemand ‘nee’ kan zeggen, dat is één van de beste lessen die je als kind van je ouders kunt leren. Frustratietolerantie heet dat met een mooi woord. Leren dat jouw zin niet altijd doorgaat. Een levensles!
Marina van der Wal is moeder van twee pubers. Samen met Jan Dijkgraaf schreef Marina ‘Het Enige Echte Eerlijke Puberopvoedboek’. ‘nee’ vinden beide auteurs het mooiste woord dat je een kind kunt leren. Een ‘nee’ kunnen accepteren, daar heb je als mens je hele leven iets aan!
Binnen een maand beleefde dit boek de derde druk.
Ook het boek vrij(be)wijs is van de hand van Marina. Ze schreef dit boek samen met oud-psychiater Bram Bakker. Een boek over seksuele voorlichting. Maar vooral een handreiking aan ouders om met hun kinderen te kunnen praten over intimiteit. Weerbaarheid en grenzen zijn belangrijke thema’s in dit boek.
Deze column is eerder verschenen als column voor HD-media.
