En dan zorg ik dat ik iets lekkers bij de koffie heb!

We gaan op vakantie en we nemen mee… Of eigenlijk: wat laten we achter? En misschien wel belangrijker: hoe laten we dat achter? Vakantiestress!

Het is zo ver… net zoals elk jaar. Vakantie. De inpakstress, de hebben-we-wel-genoeg-bij-ons-stress, de hoe-vinden-we-ons-huis-terug-na-drie-puber-alleen-thuis-weken-stress, de en-als-de-camping-dan-toch-saai-is-stress (of veel te leuk-stress), de maken-ze-wel-vriendjes-stress, de is-het-eten-wel-lekker-daar-stress, de…

Nou ja, stress dus.

Stress voor het onbekende, stress voor alles wat er nog gebeuren moet. Want dat drie weken leegstaande huis moet natuurlijk wél heel erg schoon omdat de buren om de dag plantjes komen water geven! Ze zouden toch eens kunnen denken dat jouw kussens op de bank altijd scheef liggen… Ach, we kennen de stress allemaal, we nemen ons elk jaar voor dat we het volgend jaar écht héél ánders gaan doen!

Maar tja… dan tikken die dagen op de kalender steeds dichter naar het moment van vertrek en dan voel je die stress langzaam opkomen. Vanaf je tenen neemt de onrust langzaam maar wel heel zeker bezit van je…

Kan het erger? Ja, hoor dat kan!

Dit jaar ga ik het héél anders aanpakken! Ik heb in al mijn onbezonnenheid besloten dat ik de stress érger ga maken. Nog erger? Kan dat? Ja! Nóg erger. Dat kan makkelijk.

We hebben namelijk bedacht dat we ons huis best uit kunnen lenen. Aan kennissen van kennissen en daar dan weer kennissen van. Meer dan onbekend en we vinden nu natuurlijk ook dat we wel een beetje een goede indruk moeten maken. Mijn meneer loopt nu minimaal drie maal daags keurend door het huis en heeft bedacht dat er her en der best nog wel een likje verf weggestreken kan worden. En dat muurtje in de bijkeuken… Mijn bloeddruk schiet al omhoog als ik me bedenk dat hij écht in staat is om nog even tussendoor een verherbouw-projectje op te starten. En de tuin bedacht hij zich, daar kunnen we ook nog wel iets aan doen en ook jouw werkkamer… ‘Die hoeft alleen maar opgeruimd te worden’, stelt puber laconiek. En nu schiet mijn stresslevel tot ongekende hoogten! Al die boeken die de laatste maanden in een hoekje, op een stapel weggeschoven zijn (geen plaats meer in de boekenkast), al die papieren die ik op een stapel heb gelegd (omdat opruimen en categoriseren ook altijd nog later kan), mijn koffer die na een druk seizoen dan wel leeg is maar nog steeds uitgeklapt in de kamer staat.

Hulptroepen hebben zo hun prijs…

In paniek heb ik één van de pubers alvast ‘ingehuurd’ voor een schrob-dag. Hij vond dat ik het goed verkocht: ‘echt zo’n dag dat we iets met elkaar gaan doen!’ Later begreep ik dat vooral de door mij aangeboden uurprijs doorslaggevend is geweest. Dat hij dit bedrag met opgetrokken wekbrouwen binnen vijf minuten heeft weten te verdrievoudigen zegt alleen maar iets over mijn angst en bijbehorende onderhandelingsstrategie.

En tussendoor hoor ik mezelf instructies geven over gastvrijheid en vriendelijkheid. ‘Jij zorgt er dan wel voor dat die mensen zich een beetje thuis voelen he. En hun puberzoon wil vast een keertje gezellig met je naar het strand of een avondje stappen’. Hij hoort het allemaal goedmoedig aan, weet me gerust te stellen en zegt ‘dat hij heus aardig zal zijn’ en vertelt dan met de levenservaring van een 21-jarige: ‘en je kunt me dit allemaal nog een keer vertellen als we koffie drinken. Je weet wel, de koffie die ik klaar heb staan als we je hebben uitgezwaaid en jij je ter hoogte van de ring van Amsterdam weer realiseert dat je iets vergeten bent. Ik zorg dat ik dan wat lekkers bij de koffie heb!’

Vier weken later loop ik het huis weer binnen, zie alles nog op z’n plek staan en bedenk me dat ik me eigenlijk voor niets druk heb gemaakt. Je ontstresst echt tijdens zo’n vakantie…