Je zorgen om me maken, een groter brevet van onvermogen kun je mij niet geven.

Afgelopen week kwam er opeens een berichtje op Facebook voorbij. Over moederdag voor kinderen die geen moeder meer hebben. Of, ze hebben natuurlijk wel een moeder gehad ooit, maar die is er niet meer, omdat ze overleden is. Het aantal kinderen die geen moeder (meer) heeft loopt, volgens dit bericht in de tienduizenden. Dat zijn heel veel kinderen (én veel moeders).

Ooit behoorde ik zelf tot deze vreemde groep kinderen waarvan één van de ouders was overleden. Op de basisschool was het in de ene klas een reden om me zielig te vinden, dat hield me nederig en afhankelijk van de kinderen ‘die wel even voor me zouden gaan zorgen’. In een andere klas was het een reden om eens flink uit te pakken: een kind zonder moeder, dat was toch wel iets vreemds. ‘Was je zo lelijk tegen je moeder dat ze dood wilde*?’ Ik zie de narrige kop van deze plaaggeest nog voor me.

Toch waren kinderen wel te handelen; op één of andere manier kon ik ze wel aan en de ‘narrige kop’ heb ik persoonlijk effectief dicht getimmerd. En dat luchtte nog op ook. Tot op de dag van vandaag moet je tegen mij niet zeggen dat je je ‘zorgen om me maakt’. Een groter brevet van onvermogen kun je mij niet geven. In tijden van groot verdriet of tegenslag is er weinig zo vernederend als medelijden. Meeleven is hartverwarmend en is letterlijk naast iemand gaan staan. Met medelijden gaat de ‘gever’ een stap verder en probeert vanuit een  superieure houding vat op jou én op je leven te krijgen. Kinderen voelen als geen ander deze ongelijkheid. Mij heeft het in ieder geval een allergie opgeleverd.

Het was de domheid van die vréselijke volwassenen waar ik het meest last van had. Een juf die je over je rug gaat staan aaien – deed ze anders nooit – om dan te gaan vertellen dat ‘we allemaal een moederdagcadeautje gaan maken maar jij natuurlijk niet’. ‘Jij mag zélf weten wat je maakt’.

De buurvrouw die op zaterdagmiddag meelijwekkend vraagt ‘of je morgen een verdrietig hartje zult hebben’. De dame in kwestie heb ik geschokt met mijn reactie die daarna weer reden was om haar beklag bij mijn vader te doen. Ik blijk haar stomverbaasd aan te hebben gekeken en heel hard te zijn gaan lachen. ‘Ze lachtte zo hard alsof ze blij is dat haar moeder is overleden’, was het commentaar.

En ik? Verdrietig? Wel nee, we gingen naar oma! Ik had namelijk een cadeautje gemaakt. Op school.

Deze column is eerder verschenen bij HDC-media. Een eerdere column over moederdag vind je hier >> Het betreffende bericht op Facebook kun je hier nalezen.

* Mijn moeder, Hanneke Schijffelen, is in 1970 overleden op 29 jarige leeftijd. Ze leed aan borstkanker.