Toch wat beteuterd staat Puber2 met de douchekop in zijn handen. Hij dacht m even op de juiste hoogte te plaatsen en toen was het al gebeurd: afgebroken.
Het lijkt er af en toe op of hij een spoor van vernielingen achter zich laat, in zijn rondgang door het huis. Afwassen? We weten bij voorbaat al dat dit minimaal een gebroken bord op gaat leveren. Of een kopje wat vanaf dat moment oorloos door het leven zal gaan.
Was ophangen? De knijper zal zeker het loodje leggen en zijn laatste uren in een vuilnisbak doorbrengen in plaats van trots rechtop aan de waslijn.
Stofzuigen, tuin opruimen, tv verplaatsen, bank opzij zetten …
Het ligt allemaal aan dat verdraaide testosteron; meer kracht dan gevoel, geen overzicht of enig benul van effect.

Het puberbrein, wat zo in de balangstelling staat, lijkt de groei en de ruimte die dat langer wordende lijf nodig heeft, niet altijd bij te kunnen benen. Zwengelende armen, elastieke benen en een incompleet servies.

Lang leve de puberteit!