Irene vertelt:
Al voor de lockdown startte zag onze zoon van 16 zijn vrienden eigenlijk niet meer. Wij waren daar eerst niet zo heel erg verbaasd over. En als ik heel eerlijk ben; ik was er zelfs blij mee: eindelijk werd aan school gewerkt. Zijn cijfers gingen vooruit, dus gejuich alom.
Zelf dacht ik dat het door de lockdown kwam dat hij steeds somberder werd. Alle ouders om ons heen waren aan het klagen dat het zo lastig was om hun kinderen thuis te houden. Onze zoon klaagde nooit, maakte keurig zijn huiswerk en vermaakte zich prima. Ja, het gamen, daar maakte ik me soms wel zorgen over. Maar wat me het meeste zorgen baarde was dat hangende koppie. Waar was mijn blije, vrolijke kind gebleven? ‘Dat komt vast omdat hij zijn vrienden en klasgenootjes die ontmoet’, was ons idee.
slaapkamer een ‘war zone’
Mijn man mopperde nog wel eens op hem; omdat hij zijn tanden niet poetste. En als zijn handdoek als een klamme berg achtergelaten was in de badkamer. En natuurlijk omdat zijn kamer een soort van ‘war zone’ was. Maar ja, dat gebeurt in alle gezinnen met pubers. Toch?
Op een avond, de troep in zijn kamer was weer enorm, zijn wasgoed lag weer eens náást de wasmand en hij hing als een zak hooi op de bank. Mijn man maakte een geïrriteerde opmerking over de rotzooi en zei ‘en poets je tanden eens, je stinkt uit je mond!’.
mijn hart brak
Het was alsof er een bom ontplofte. Wóédend werd hij! Echt, woedend. Ons vrolijke jongetje hadden we opeens als een grote emotionele explosie tegenover ons. Eerst scheldend maar dat ging al snel over in huilen. Van die lange snikken met uithalen die je hart breken.
Hij wist wel dat hij een loozer was. En dood ging hij ook. En het maakte allemaal niets meer uit. We zijn enorm geschrokken en als ouders denk je dan al snel aan het ergste. Toen hij eenmaal rustig was kwam het hele verhaal er uit. Onze stoere 16-jarige kroop als een kleine peuter tegen ons aan. Dat was voor mij de eerste opluchting: dat hij weer contact zocht.
vijf keer per dag
Het bleek, in onze ogen, mee te vallen. Hij had ontdekt dat hij uit zijn mond rook. Al maanden voor de lockdown had een vriendje dat tegen hem vertelt. En die had het weer gehoord van een meisje (ja, dat leuke meisje waar hij zo graag verkering mee wilde) die niet met hem wilde zoenen. En wij waren steeds aan het mopperen over zijn tanden poetsen terwijl hij zeker wist dat hij echt driemaal daags aan het poetsen was. Wat zeg ik: driemaal daags? Hij poetste zijn tanden wel vijf keer per dag!
eenzaamheid van een onzekere puber
In alle eenzaamheid is hij gaan googelen. De standaard tips die niet leken te werken als ‘poets je tanden driemaal daags’ tot ‘neem contact op met uw huisarts, u kunt …. hebben’ zijn op zijn beeldscherm langs gekomen. Hij is zich steeds meer gaan terugtrekken. De lockdown heeft hem daar natuurlijk wel een handje bij geholpen.
Ik ben met hem naar de huisarts geweest, die heeft ons doorgestuurd naar de tandarts en een KNO-arts. Het is allemaal op te lossen.
Zelfvertrouwen is meer dan alleen gedrag, dat heb ik weer ontdekt; ook je uiterlijk en wat je van jezelf verwacht spelen mee. En wat weten we daar als ouders weinig van. Dankzij de Online Cursus ‘Zelfvertrouwen kun je leren!’ heb ik het gesprek tijdens die woedeaanval goed kunnen oppikken. Daar ben ik ontzettend blij mee!