Mamma’s pappot
Van mij had er best een vleugje meer ‘mamma’s pappot’ in mogen zitten. Twee zoons die een eigenzinnige beroepskeuze doen: de één bij defensie, de ander droomt van verre landen. Elke keer als er weer afscheid genomen moet worden huil ik dikke tranen met tuiten. Deze keer maakt de jongste het wel heel erg bont: er worden plannen beraamd om een jaar (12 maanden!) naar Nieuw Zeeland af te reizen. Ik zie mezelf over 5 jaar al bij Robert ten Brink op de bank zitten voor ‘love is in the air’…[/vc_column_text][vc_column_text]Het is zeker: een tussenjaar gaat het niet worden. Alleen heeft hij tientallen websites bezocht, ge-appt, gemaild en gesproken met vrienden, vrienden van vrienden en dan daar weer achterneven en -nichten van. Het vergelijkend warenonderzoek, om het maar zo te noemen, is duidelijk wat betreft de uitslag: dit is echt niet wat hij wil.
Maar, wat wil je dan?
‘Er is ook zoveel te kiezen voor iemand die niet weet wat hij wil’, hoor ik puber2 op een middag verzuchten. Hij heeft zich die ochtend toch weer naar school gesleept (die heilige P he…) en hangt wat lamlendig achter zijn beeldscherm. Als je helemaal geen richting meer voor ogen hebt, dan wordt elk toekomstperspectief zo ongeveer een zoektocht als een speld in een hooiberg.
‘Wat dat betreft ben ik wel blij dat ik een leuke baan in het weekend heb’, hoor ik hem naast me verzuchten. En daarna hoor ik mezelf zeggen ‘misschien is dat dan wel een goed tussenjaar, als het kan… Een jaar buffelen in een keuken, hard werken, samenwerken met collega’s, daar leer je ook veel van!’
‘Eigenlijk zou ik ook wel willen reizen. Gewoon, een jaar weg, ofzo. En dan al reizend ook werken zodat ik de plek waar ik ben beter kan leren kennen.’
Misselijk
Ik word een beetje misselijk; als er iets is waar ik moeite mee heb, dan is het afscheid nemen van mijn kinderen. Na de scheiding met hun vader heb ik dat iets te vaak gedaan, mijn vader overleed een dag nadat hij afscheid had genomen voor een korte ski-vakantie. Tel daar mijn moeder en stiefmoeder bij op waarvan ik op veel te jonge leeftijd afscheid heb moeten nemen en je hebt ‘mijn afscheidsdingetje’ een beetje op je netvlies.
Met een brok in mijn keel beaam ik dat reizen ook heel leerzaam kan zijn…
