En dan sta je zelf te schreeuwen tegen je puber!
Waar de boosheid vandaan kwam? Geen idee. Wat ik me wel besefte was het feit dat ik stond te schreeuwen tegen een puber en dat mijn volume niet echt in verhouding was met dat wat er was gebeurt. De schaamte was groot en ik kon niet meer dan ‘sorry!’ stamelen. Want laten we nou wel wezen: ‘dat doe ik later wel’ als antwoord op jouw vraag over het uitruimen van de afwasmachine, is geen reden om hem de huid vol te schelden.
Soms is de grens snel bereikt
Je hebt van die dagen dat je irritatiegrens redelijk snel bereikt is. Je bent moe, je hebt veel te overdenken, je hebt geen zin om voor de zoveelste keer politieagentje te spelen, je bent net ongesteld geworden of je bent gewoon even klaar met dat eeuwige gezorg en gepamper. De vlam slaat dan zo in de pan en de moeder of vader die zelf continue roept ‘wees aardig voor elkaar’, ‘luister eerst voordat je meteen begint te roepen’ (je vult dit rijtje zelf vast zo aan met eigen wijsheden) valt met een grote boem door de mand. Het zou toch fijn zijn als je zou weten waar de knop zit waar door je puber(s) zo hardhandig op gedrukt wordt en je een volgende keer je zelfbeheersing weet te behouden. Als die knop er al zou zijn…
Herken je dit?
Je zoon heeft nu voor de derde keer op rij een slecht cijfer voor Nederlands. Geen zware onvoldoende maar je weet zeker dat het beter kan. Je besluit gebruik te maken van een 10-minutengesprek met deze docent. Als je tegenover haar zit merk je dat je ongemerkt zachter begint te praten en je steeds teneergedrukter voelt worden bij al die kritiek die ze over jouw zoon weet te vertellen. Als je de klas uitloopt heb je het gevoel dat je 20 jaar terug in de tijd bent geweest en weer bij die bullebak van een Nederlandse docente op het matje moest komen. En verdorie, je hebt daar, als moeder van puber, bijna bibberend van angst voor haar gezeten. Opeens snap je de onvoldoendes van je zoon!
Herinneringen, die we in dit geval ‘impliciete herinneringen’ noemen, kunnen jaren later zo maar de kop weer opsteken en je gedrag beïnvloeden. Bij zo’n docente voel je je opeens weer de onzekere puber maar op het moment dat je zoon met een ongelooflijk hautain gebaar jouw verzoek om de afwasmachine even uit te ruimen wegwimpelt komt de irritatie van jaren geleden boven, met het zelfde gebaartje dat jouw broer altijd had als hij weer eens weigerde om te helpen met de afwas. Je zoon blijkt in dit geval de bob: de irritatie van jaren geleden krijgt hij er samen met jouw irritatie van vandaag bij.
Irritaties naar onze kinderen (en ook naar andere mensen, bijvoorbeeld je partner) hebben heel vaak een haakje naar gevoelens en emoties die we zelf in ons leven hebben ervaren.
De weigering van je zoon om de afwasmachine uit te ruimen is misschien een makkelijk voorbeeld; je kunt ook de troep in de kamer van je dochter als voorbeeld noemen die het zelfde gevoel oproept als het gemak waarmee je moeder ooit haar huishouden bestierde en waarvoor jij je eigenlijk schaamde.
Landmijnen
Op het moment dat je jezelf betrapt op onredelijk gedrag naar je kinderen, is het handig om eens uit te zoeken waar die boosheid nu echt vandaan komt. Sommige impliciete herinneringen kunnen als landmijnen in je leven meereizen en zo maar ‘afgaan’ op het moment dat iemand die herinneringen als het ware aan zet.
Grote kans dat het feit dat je hier eerlijk over bent naar jezelf ook meteen een einde betekent aan zo’n compleet overtrokken reactie.
Met meteen het voordeel dat je zélf invloed hebt op de volgende keer dat je je irritatie langzaam voelt opkomen!
