Ouders zitten niet te wachten op nog meer azijn
[vc_row][vc_column][vc_column_text]
De leerkracht slaat terug! Met een goed geplaatste rechtse nog wel.
Het was natuurlijk te voorspellen. Na alle boze reacties van ouders op de oproep van de minister om zich massaal te werpen op de freubeluurtjes op de scholen van hun kinderen,
antwoorden de leerkrachten door te klagen over ouders die hun gezag ondermijnen, geen regels en grenzen trekken en hun kinderen teveel als prinsjes en prinsesjes behandelen.
Tenminste, dat zeggen de resultaten van het onderzoek van het CNV onder ruim 4000 leerkrachten.
Je kent dat wel; kind komt thuis en vertelt dat meester zegt dat kletsen door de geschiedenisles niet mag. Jij als vader springt meteen in je auto, racet naar school en trekt de meester door de wc-pot. Een kille afrekening voor het blameren van jouw kind.
Natuurlijk herkent niemand zich hier in, maar gek genoeg vindt 67% van de leerkrachten wel dat ouders handelen vanuit deze gedachte. Meer dan de helft van de leerkrachten vinden ouders eigenlijk lastige kwallen. Van die roeptoeterende, bedillerige mensen, die schreeuwen dat er van alles moet, maar niet bereid zijn om de handjes te laten wapperen. Op die ene sneue moeder, die nog net niet de nacht doorbrengt op school, na.
De laatste der mohikanen die door andere ouders meewarig wordt aangekeken. Zo ouderwets nog, geen carrière en alleen een schooltje om je zelf te kunnen ontwikkelen.
De rest van de ouders is niet veel waard, als het om schoolactiviteiten gaat. Die werken namelijk.
En erger nog: deze ouders stoken hun kinderen ook nog eens op, tegen het lerarenkorps! En omdat die zelfde ouders thuis toch zeggen dat een leerkracht niet echt meetelt, vinden leerlingen dat ze best om alles en nog wat in discussie kunnen gaan, na het ontvangen van een opdracht. ‘Rekenen? Waarom gaan we rekenen? We kunnen toch ook met taal beginnen?’ Ja, die docenten hebben het moeilijk. Dan vraag ik me stiekem af hoeveel van die leerkrachten ook ouders zijn. En of ze dan ook bij die ‘onverlaten van ouders’ horen of zichzelf beter inschatten. Ik vrees het laatste.
Een vakbeweging heeft zich geroepen gevoeld om de onvrede van onderwijzend Nederland eens fijntjes in kaart te brengen. Daar is een vakbeweging natuurlijk goed in, en zo’n onderzoekje haalt meteen de aandacht van de eigen – interne – ruzies en onvrede weg. Uithalen zal het niets. Dat snapt zelfs een leerling met te weinig rekenniveau.
De ouders van Nederland zitten niet op nog meer azijn te wachten. We hebben ons kabinet al, we hebben de bezuinigingen (in het onderwijs) al. Het is allemaal al zuur genoeg.
Terwijl Nederland zich massaal stort op sociale media, zich een slag in de rondte netwerkt, elkaar opzoekt op Facebook en vrienden met alles en iedereen wordt, biedt de vakbeweging ouders een boxring aan om elkaar, onder luid applaus van die zelfde beweging, in de haren te vliegen.
Noch het onderwijs, noch ouders zitten te wachten op nog meer verwijdering tussen de partijen die met elkaar een groot gedeeld belang hebben: de ontwikkeling en toekomst van hun kinderen.
Ik bedoel maar: vader, moeder, juf en meester: Zoek elkaar op. Ga met elkaar aan tafel zitten. Je weet wel, zo’n ding waar vroeger hele gezinnen om heen zaten tijdens het eten. In die goeie ouwe tijd, toen de vakbeweging nog een bruisende organisatie was.
Leer elkaar en elkaars belangen kennen. Facebook IRL!
Misschien waag je er als leerkracht wel her en der een huisbezoek aan. Laat je in ieder geval niet verleiden om het vuurtje van teleurstelling, boosheid en onverschilligheid verder op te stoken. Het is namelijk koud vuur. De kilte zal er killer van worden.
[/vc_column_text][/vc_column][/vc_row]
