Twee maanden… het lijkt zo lang maar is uiteindelijk zo kort!

’s Middags zou hij aankomen. Op het vliegveld van Eindhoven. Na ruim twee maanden amper contact, minimale informatie en af en toe een kort berichtje via WhatsApp, zou ik mijn Grote, Stoere zoon weer in mijn armen kunnen sluiten. Maar dat was buiten de waard gerekend. Een paar dagen voor zijn thuiskomst was daar een berichtje. ‘Mam, ik denk dat het wat later in de avond gaat worden, dat het vliegtuig landt. Wil je me dan nog steeds komen halen?’ Ach, die paar uurtjes, een kniesoor die zich daar druk om maakt. Wist ik veel dat je dan op de dag supreme ’s ochtends nog zou kunnen horen dat het niet eens zeker is óf ze die dag nog gaan landen.

En zo las ik het bericht dat die ‘paar uurtjes’ uitstel waar hij het eerst over had misschien toch wat langer zouden kunnen gaan duren. Misschien morgen…

Natuurlijk wil je dan geen zeurkous zijn, en natuurlijk vind je dat een goed werkend vliegtuig veel belangrijker is dan het risico lopen dat een landing ergens in een koude, diepe zee of in een niet mee verend weiland is. Of dat zo’n kist zich in het dak van een huis boort of… En terwijl ik bedacht wat ik allemaal niet wil bekroop me al snel toch dat zeurderige gevoel: ik wil m’n kind! Hier. En Nu!

Ik kreeg ‘m. Diezelfde dag nog. Om dan nog geen 12 uur later vertwijfeld uit te roepen ‘kun jij je troep dan nooit eens meteen ópbergen…’

Twee maanden… alsof het gisteren was!

Marina van der Wal is moeder van twee zonen. In het dagelijks leven is zij opvoedkundige (al twijfelen haar zoons hier regelmatig aan). Marina horen spreken? Ga dan naar de website voor de laatste informatie.

Meer informatie? www.marinavanderwal.nl

Facebook: https://www.facebook.com/marinavanderwal

Deze column is eerder verschenen als column voor HD-media.