Mamma’s pappot

Van mij had er best een vleugje meer ‘mamma’s pappot’ in mogen zitten. Twee zoons die een eigenzinnige beroepskeuze doen: de één bij defensie, de ander droomt van verre landen. Elke keer als er weer afscheid genomen moet worden huil ik dikke tranen met tuiten. Deze keer maakt de jongste het wel heel erg bont: er worden plannen beraamd om een jaar (12 maanden!) naar Nieuw Zeeland af te reizen. Ik zie mezelf over 5 jaar al bij Robert ten Brink op de bank zitten voor ‘love is in the air’…

Zijn laatste stage is een teleurstelling. Eigenlijk op alle fronten; de klas heeft veel kinderen die een ‘aparte aanpak’ nodig hebben, de begeleider is zelf nog zoekend naar de manier waarop hij zijn mentorschap van pabo-studenten in wil vullen en ook de opleiding begint steeds meer te voelen als een soort van ‘groepstherapie’ met elke keer weer huilende meisjes tijdens een les. Het beetje twijfel dat steeds de kop werd in gedrukt met lovende stagebegeleiders krijgt in deze periode vruchtbare grond.

Tegelijkertijd is daar het baantje in de horeca. Leuke collega’s, een baas die ruimte biedt en kansen. En vooral: vertrouwen. Binnen een paar maanden zien we een twijfelende pabo student veranderen in een enthousiaste horeca-man die ook tijdens zijn vrije tijd ogen en oren de kost geeft. ‘Kijk, hier zou ik dus ingrijpen…’ krijgen we regelmatig te horen als we samen met hem ergens eten. ‘Dit kan anders…’ En anders betekent eigenlijk altijd beter.

Er wordt weer geneuried op de trap en we hebben goede hoop: een mooie balans tussen een studie die niet helemaal ‘je-dat-is’, een vak waar hij wél de lol van inziet en dan zijn baantje voor in het weekend en een avond door de weeks. ‘Dit gaat goedkomen!’

‘Mam, ben je een looser als je stopt met je studie?’ Natuurlijk had ik kunnen weten dat deze vraag het begin zou zijn van een traject van twijfel, nog meer twijfel en een duidelijke keuze. Na zoveel verhalen van andere ouders waar deze vraag eigenlijk altijd de start van een nieuw toekomstperspectief van de student in kwestie bleek te zijn, gaat er bij mij geen enkele bel rinkelen. Echt, niet eentje!

‘Natuurlijk ben je geen looser als je merkt dat je een onhandige keuze hebt gemaakt. Ook dergelijke keuzes zijn belangrijk voor het ontwikkelen van ervaring en zelfkennis. Laat het in ieder geval niet aan een zelfbeeld en eigenwaarde knabbelen’. Er wordt tevreden geknikt na dit antwoord en als ik vraag ‘over wie van je vrienden hebben we het nu?’ is het antwoord duidelijk: ‘over mezelf, mam’.

Die zag ik dus niet aankomen.