Iedere generatie krijgt zo haar eigen pedagogische tik mee. Voor deze generatie zijn dat telefoontikken…

Jongeren, en dan die van 12 jaar en ouder, bellen te veel. Dat is de conclusie die je kunt trekken uit een onderzoek onder ruim 1500 jongeren in de leeftijd van 12 tot 24 jaar. Een flink aantal van deze jongeren blijkt regelmatig over zijn of haar bel te goed heen te gaan. Dat betekent extra geld lappen of anders verzanden in de wereld van aanmaningen. En dat laatste gun je je kind natuurlijk niet. Dus lap je, als het maar even kan, bij.

Soms moet ik nog wel eens denken aan het verhaal van mijn oma. Hoe ze mijn vader en zijn broertje en zusje heel effectief heeft geleerd dat de kachel warm en zelfs heet kan zijn. De eerste keer dat één van hen een handje tegen het warme gevaarte aan probeerde te leggen werd deze, na een beetje aanraking meteen weggetrokken. Het leed was dan al geschied: op een vinger of handje verscheen een blaar: ze wisten vanaf dat moment dat ze niet meer in de buurt van de kachel moesten komen. Want proefondervindelijk hadden ze geleerd dat een kachel heet is en dus pijnlijk. Een harde les en pedagogisch valt er heel wat tegen in te brengen. Maar de gedachtengang ‘leer van je fouten’ maak je zo wel heel erg duidelijk.

Terug naar de overschrijding van de belminuten en data-uren. Meer dan de helft van de veelplegers heeft inmiddels ontdekt dat ouders altijd bijlappen. Dat je over je tegoed heen kunt gaan wat je wilt maar dat het niets uitmaakt: de rekening wordt betaald en je kunt onbeperkt verder bellen, chatten, whatsappen en surfen op het internet. De vraag is dan hoe jongeren op langere termijn gaan leren dat je, als je je geld met kletsen en surfen verbrast, er voor andere zaken helaas geen geld meer is: het ouderwetse principe van op is op. De oplossing wordt in het zelfde onderzoek ook meteen aangedragen: de ouders! Ja, die! Als geen ander zijn ouders in staat om hun kinderen te laten voelen dat aan (bel-)gedrag ook consequenties verbonden kunnen worden. En ja dat betekent dat je een grens gaat trekken. Een grens van 25 euro of meer of minder. Naar gelang de afspraken die je maakt en wat de draagkracht van jou en je kind is. Als er meer gebeld wordt, dan moet dat bedrag helaas bijgelapt worden. Naar de telefoonprovider misschien wel door de ouders, maar achter de voordeur ben je als vader of moeder de Grote Schuldeiser. Dat vraagt wel wat duidelijkheid van je, het maken van goede afspraken en, nog belangrijker: dat je echt dat nare gevoel in je onderbuik durft te weerstaan als je je hand ophoudt en terugbetaling eist.

Consequent zijn is belangrijk voor de ontwikkeling van onze kinderen. En we roepen allemaal dat we het beste met ze voorhebben en dat we dat heus wel willen doen. Die knoop in je maag die al fluistert ‘ach wat zielig!’ als twee betraande bambi-ogen je vertellen dat het écht niet kan, die schuld aflossen want er moet echt een derde paar sneakers aangeschaft worden. Of een broek, jas, blouse of tas. Zie dan maar stevig in je schoenen te staan.