Desiree heeft ons gemaild of ze langs kan komen, samen met haar vriend.
Inmiddels hebben ze zoveel meningsverschillen over de opvoeding van de kinderen dat vooral Desiree bang is dat het helemaal niet goed gaat. En dan gaat het vooral niet goed met de kinderen.
Op mijn vraag welke invloed de meningsverschillen op haar relatie met Tjeerd, haar vriend, hebben, valt ze even stil. Dáár had ze nog helemaal niet over nagedacht!
We spreken af dat ze samen met Tjeerd voor een afspraak naar Den Helder komt. Een flinke rit, vanuit midden Nederland. Als er nog meer gesprekken nodig zijn, doen we die verder online.
‘Ik ben bang dat we het niet goed genoeg doen, de opvoeding van de kinderen’. Desiree laat er geen gras over groeien als ze aan onze keukentafel zitten. ‘Ik vind dat ze een uur voor het eten geen snoep en chips mogen hebben. Tjeerd doet daar heel makkelijk over. Daar hadden we gisteren ruzie over.’
Tjeerd haalt glimlachend z’n schouders op. ‘Bij ons thuis was in het weekend borreltijd altijd een feest. Samen een spelletje spelen, priklimonade en dat bakje chips. Dat gevoel wil ik mijn kinderen ook meegeven. En geloof me, ze eten er geen hap minder om hoor. Die heilige groente van Desiree gaat er ook zonder problemen in.’
Het gemak waarmee Tjeerd praat staat in schril contrast met de tranen die inmiddels bij Desiree over haar wangen lopen. Hakkelend vertelt ze over haar jeugd waar weinig gezellige momenten waren. Een jeugd zonder priklimonade en spelletjes. Er waren wél ruzies. Ruzies tussen haar ouders en toen zij en haar broer en zus ouder werden ook ruzie tussen de ouders en kinderen en de kinderen onderling.
Dáár zit bij Desiree de pijn: ze wil haar twee meisjes zo graag een liefdevolle jeugd geven met ouders die elkaar aardig vinden en geen ruzie maken. En ze wil dat haar kinderen gezond eten. Aan tafel. Want ook dat heeft ze gemist, in haar jeugd.
Tjeerd had verwacht dat de onzekerheid van Desiree het gespreksonderwerp gaat worden. We stellen hem teleur. In dit eerste gesprek bespreken we vooral hoe ze samen met de verschillen in opvoeden om kunnen gaan. Dat ze het niet over de symptomen hebben, maar juist over de achterliggende redenen. Zoals in het chips-verhaal: de gezelligheid van Tjeerd staat tegenover een jeugd met ongezond voedsel van Desiree. We leggen uit dat het helemaal niet over die chips gaat maar dat het vooral gaat over wat ze hun kinderen, allebei op hun eigen manier, mee willen geven.
Met elkaar spreken we af dat er nog een paar online gesprekken gaan komen. Gesprekken over waarden en normen en hoe ze samen hun eigen plan kunnen trekken voor hun gezin. De verschillen uit hun jeugd komen uitgebreid aan bod. Tjeerd ontdekt dat hij, door te luisteren naar Desiree’s zoektocht haar meer helpt dan twijfels af te doen met een ‘joh, ik ben toch ook groot geworden?’
Zo’n drie weken na het laatste online gesprek krijgen we een foto van Desiree geappt. Het gezin aan tafel, blije gezichten en een bordspel op tafel én bakjes chips.
Het onderschrift: alles wat we onze kinderen mee willen geven bij elkaar: een gezellig gezin waar we aandacht hebben voor elkaar.
Wij zien vooral het handje van één van de kinderen op de foto; graaiend in een bakje snoeptomaatjes.
‘Aan onze keukentafel’ is een serie blogs over verhalen uit onze praktijk. Cliënten ontvangen we letterlijk aan onze keukentafel en we delen de prachtige gesprekken én uitkomsten in deze blogs met je. Altijd met toestemming, en altijd geannonimiseerd.
Wil je ook aanschuiven? Voor een enkel gesprek, meerdere gesprekken in een weekend, kamperen met je eigen kampeermiddel in onze tuin? Wil je alleen komen praten? Het kan allemaal en je bent meer dan welkom!
