Uit een onderzoek dat ik een tijdje geleden gedaan heb, bleek dat bij ruim 80% van de pubers het maken van huiswerk een regelrecht drama is. Bij een kleine groep herstelde zich dit, naarmate het jaar vorderde. Maar bij de grote groep blijkt het een heel jaar dweilen met de kraan open te blijven. 

Dit hebben wij geleerd als het gaat om een schooljaar zonder proefwerk-paniek: je hebt als ouders een plan nodig. want als je een plan hebt, dan heb je ook een moment dat je, ruim voor de paniek toe gaat slaan, in kunt grijpen. En nee: het maken van dit plan, het stellen van deze doelen, kun je niet aan een puber vragen. Pubers hebben een lange termijn planning tot de volgende pauze. Pubers zijn bij de start van een schooljaar nog lang niet bezig met het overgangsrapport.   

De komende dagen krijg je van ons 6 tips over het stellen van doelen. Dit is tip 3

In dit blog: met een doel geef jouw kind de kans om het beste uit zichzelf te halen

Kun je je de blokkendoos nog herinneren uit de babytijd van je kinderen? Je weet wel; zo’n houten doos met een deksel met gaten in verschillende vormen. Door iedere vorm moet dan een blokje geduwd worden. Baby’s kunnen zich er úren mee vermaken. En jij was er dan ook druk mee want er moest wel even geholpen worden om al die blokjes weer uit de box te halen om opnieuw te kunnen beginnen…

Kleine kinderen leren door positieve ervaringen. Deze manier van leren maakt dat ze iedere keer, als iets gelukt is, het nóg een keer willen proberen. Dat is een handig biologisch foefje: door veel te oefenen wordt je steeds beter, steeds sneller én worden andere uitdagingen ook aantrekkelijker om aan te gaan. De vicieuze cirkel van het leren wordt ten volle benut. 

In de ontwikkeling van de mens komt er op een dag een omslagmoment: er wordt juist niet meer geleerd door positieve ervaringen maar het zijn de keren dat iets juist mislukt die de leerervaring geven: daarna probeer je het nog een keer en gaat het beter. En je probeert het nog een keer en het wordt nóg beter, en je probeert …. Nou ja, je snapt ‘m vast wel: een moment van falen kan behulpzaam zijn om jezelf te verbeteren.  

Er is alleen een addertje onder het gras: als je jezelf wilt verbeteren moet er een startpunt én een doel zijn: het startpunt om jezelf op af te zetten en een doel om heen te gaan. Pubers die dit niet hebben; het start- en en eindpunt, die doen maar wat. En zelden leidt het ‘gewoon maar iets doen’ tot een bevredigend resultaat; je weet immers niet wat je bereikt hebt en of dit je verder heeft gebracht. 

Wat een puber wél bereikt is het ontwikkelen van faalangst. Het gevoel te hebben dat het nooit goed genoeg is en het hebben van minder zelfvertrouwen. 

‘Maar, het stellen van doelen, dat kan toch ook stress veroorzaken?’

Ik hóór het je denken! En ja: eisen stellen aan je kind, dat kan onnodige stress veroorzaken. Het cynische is, dat het ontbreken van doelen dit juist in de hand werkt: omdat én ouders én kinderen niet weten waar ze heen gaan, wat het plan en wat het doel is, maakt dat er wel eisen gesteld worden, maar dat deze niet worden uitgesproken. 

Die onduidelijkheid geeft nóg meer stress!

Mik op de maan, zelfs als je mist zul je tussen de sterren belanden

Tijdens ‘Met een Vliegende Start het Nieuwe Schooljaar in!’ gaan we je daar mee helpen: het maken van een plan en het stellen van een doel. 

Inschrijven doe je via deze link >> 

In het volgende blog: met babystapjes kom je verder!